roshni

ٽِمو مَ نيڻاهَه ... * منهنجي زندگي ’مصروف‘ ۽ ’منتشر‘ رهي آهي. سٺ ساله زندگيءَ ۽ ’ٻائيتاليهه ساله ملازمت‘ ۾ آءٌ نه گهر ٺاهي سگهيو آهيان، ۽ نه ئي ڪو بئنڪ بيلنس! آءٌ جڏهن ڄائو هئس، تڏهن منهنجي وات ۾ چانديءَ جو چمچو نه هو، ۽ اڄ جڏهن رٽائر زندگيءَ سان منهان مُنهن آهيان، تڏهن به مون وٽ چانديءَ جو چمچو نه آهي. ڪالهه به مون کي خوددار هاري حاجي جويي جي ’آڻيون ۽ چاڙهيون، ڏٿ ڏهاڙي سومرا‘ واري زندگي ڏاجَ ۾ ملي هئي، ۽ اڄ به مون وٽ مسواڙي گهر آهي ۽ هاريءَ پيءُ کان مليل اباڻا ڪکَ، ڳوٺ مجيد ڪيرئي ۾، منهنجو هڪ ’صالح شاگرد‘ قبضي ڪيو ويٺو آهي. مون، چاچس ۽ کيس پنهنجن ڪکن جي نظرداريءَ جي پارت ڪئي هئي، پر مون کي معلوم نه هو، ته ’ايڪسائيز ڊيوٽي‘ اوڳاڙيندڙ ’صالح شخص‘ منهنجن اباڻن ڪکن کي ڦٻائڻ جي ڪوشش ڪندو. مون کي ته اڃا ’پينشن‘ جا به پئسا نه مليا آهن، ڇو ته چون ٿا ته ’پينشن جا پئسا‘ وٺڻ ۽ ’پينشن جاري ڪرائڻ‘ لاءِ به ”پئسا“ ڏيڻا پوندا آهن، ۽ مون وٽ ’ايترا پئسا‘ نه آهن. آءٌ سڄي زندگي ’ماستر‘، ’قومي ڪارڪن‘ ۽ سنڌي ٻوليءَ جي اداري جو ’چوڪيدار‘ رهيو آهيان. آءُ سائين جي. ايم. سيد جو شاگرد آهيان، جنهن جي اُجرن ڪپڙن تي

صادق جي گيتن، آلاپن، آواز جي اثر ۽ موسيقيءَ ۾  هن جي ڪنٽريبيوشن تي ماڻهو ڳالهائيندا رهندا، سنڌ جي لوڪ ۽ جديد موسيقيءَ کي هم آهنگ بڻائي، هن نئين شاعريءَ جي مَڌ سان جيڪي دلڪش نشا آڇيا آهن، تن جا خمار پنهنجا آهن، ۽ سڀني کان منفرد به آهن. مون موجوده دور ۾ ڪنهن سنڌي راڳيءَ وٽ نه اهڙو آلاپ ٻڌو آهي، نه اهڙي صدا ڏٺي آهي. خاص طور درٻاريءَ ۾ هو جڏهن "آ ...... " ڪندو هو، ته هن جو آلاپ آسمانن سان ٽڪرائجندي محسوس ٿيندو هو. پر هن کي پنهنجي آواز، انفراديت، فن ۽ شهرت ڪڏهن به نه مغرور ڪيو، نه ڪنڌ ۾ ڪِلي وجهڻ ڏني. هو هميشه نمي کمي هلندو رهيو، ۽ خاموشيءَ سان دلين جا نوان نوان علائقا فتح ڪندو رهيو. هن ۾ راڳين واريون خونيون ته سڀ هيون، خرابي ڪابه نه هئي، نه عورت، نه شراب، نه ڏيکاءُ، نه ڪا ٻي عياشي ،منجس خوبيون ئي خوبيون هيون، خرابي ڪابه نه هئي. هن جي خاص ۽ شعوري ڪمائي، هن پاران هر قسم جي تنگ نظري، نفرت ۽ انتهاپسنديءَ کي رد ڏيڻ هو. اياز جيڪو ڪم شاعريءَ کان ورتو، صادق اهو موسيقيءَ کان ورتو. هن بنا تبليغ جي، بنا دعويٰ جي، بنا بيانن جي، خاموشيءَ سان هڪ تحريڪ وانگر پنهنجو ڪم سرانجام ڏنو. اهو ڪم  ڀٽائي